Δουλειά. Αγγλία. Version 2.1

Επανήλθα. Το post αυτό ελπίζω να ξεκινήσει τη version 2.1 του blog αυτού. Η version 1.0 ήταν όταν ξεκίνησα κοντά 4 χρόνια πριν, πάνω στο αεροπλάνο καθοδόν για τη νέα μου ζωή, για τη πρώτη μου δουλειά στη νέα μου ‘πατρίδα’. Η version 2.0 που ξεκίνησε πέρσι το Νοέμβρη δεν μας βγήκε καλή καθώς ο πελάτης (εγώ) ήταν πολύ δυσαρεστημένος με τον χρόνο που έκανε το loading (commuting) αλλά και με διάφορα bugs που υπήρχαν στο χώρο εργασίας που προκαλούσαν λάθος emotions αλλά και ψεύτικες υποσχέσεις και συμφωνίες με που έκαναν τη συνέχιση αυτής της version αδύνατη.

Τα λάθη γίνονται για να μαθαίνουμε και να γινόμαστε καλύτεροι. Σημασία έχει το ταξίδι και οχι ο προορισμός σωστά; Για μένα προορισμός ήταν η ισορροπία. Στη ζωή δεν μετράνε μόνο τα λεφτά ή το status (οτι και αν σημαίνει αυτό τελικά). Το τί γεμίζει ή κάνει τον καθένα ευτυχισμένο είναι κάτι τελείως προσωπικό και αν κοιτάς τα ‘πρέπει’ και τη γνώμη των άλλων το παιχνίδι είναι χαμένο. Η version 2.1 άρχισε να στήνεται από τον Φλεβάρη και η αλήθεια είναι οτι πρέπει στο σημείο αυτό να κάνω έναν προσωπικό απολογισμό αλλά και να δώσω μια σημαντική συμβουλή: Στην Αγγλία έχει δουλειές αλλά δεν είναι και τόσο εύκολα τα πράγματα.

Μην πέφτετε στην παγίδα να συγκρίνετε με Ελλάδα. Είναι σαν να λες οτι στην Ελλάδα έχει περισσότερα γυράδικα από την Αγγλία. Υπάρχουν πάρα πολλές δουλειές αλλά οι περισσότερες στο Λονδίνο. Λογικό. Ωστόσο ευκαιρίες υπάρχουν, η οικονομία πάει πάρα πολύ καλά και κανείς άξιος δεν χάνεται. Αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι θα βρεις αμέσως ή οτι θα σε παρακαλάνε οι recruiters και οι εργοδότες. Εγώ κάτι τέτοιο πίστευα κρίνοντας από τα views στο LinkedIn από τα emails και τα τηλέφωνα των recruiters. Λάθος. Μακάρι να ψάχνεις δουλειά και να βρείς αμέσως αλλά το πιθανότερο είναι (μιλάει η εμπειρία τώρα) ένας μέσος όρος των 1.5-2 μηνών. Και στο διάστημα αυτό μέσα βάζω το εντατικό ψάξιμο, την αποστολή και δημοσίευση του CV, τα ατέλειωτα τηλεφωνικά interviews με τους recruiters (σε άλλο post θα γράψω πολλά για τη περίεργη αυτή φάρα), face-to-face interviews με εταιρίες, κτλ.

Όλο αυτό το καιρό που έψαχνα πέρασα άπειρες διακυμάνσεις συναισθημάτων. Κουράστηκα, σιχάθηκα, απογοητεύτηκα, χάρηκα, γλέντησα, ξενέρωσα, γιόρτασα. Ήταν λάθος να πιστεύω οτι θα βρώ εύκολα και γρήγορα δουλειά. Και δεν είχα σε αφθονία το skill που συνεχώς γράφω τόσο καιρό εδώ πέρα οτι είναι το πλέον απαραίτητο για αναζήτηση εργασίας: υπομονή. Το περίεργο και ‘αστείο’ να φανταστείτε είναι οτι τελικά η δουλειά που τελικά θα πάω, ξεκίνησε η όλη φάση την πρώτη βδομάδα της αναζήτησης μου (!) και τελείωσε πριν μερικές μέρες. Σχεδόν 2 μήνες από το “Hi Dimitris, we like your CV” ως το “We are happy to make you an offer”. Στο ενδιάμεσο υπήρχαν συνεντεύξεις, ψυχομετρικά (άλλο post) και άλλες συνεντεύξεις. Συνολικά πρέπει να μίλησα με περίπου 60 recruiters, να έστειλα 100 CVs (σε φάσεις που απογοητευόμουν έστελνα CV και για εντομολόγος με ειδικότητα στους σκαραβαίους Σουδάν), πήγα σε συνολικά 10 νομίζω face-to-face συνεντεύξεις, πέρασα ψυχομετρικά, μίλησα με ψυχολόγους, έδωσα άκυρα σε ηλίθιες δουλειές, πέρασα ατέλειωτες ώρες να κοιτάω τα mail μου περιμένοντας για απάντηση ή νέα. Ορκίστηκα στον εαυτό μου οτι δεν θα ξεχάσω αυτή την εμπειρία, γιατί ήταν ένα lessons learned, είναι γνώση που πρέπει να κρατήσω και να εφαρμόσω τα σωστά και να αποφύγω τα λάθος την επόμενη φορά. Και κυρίως η επόμενη φορά πρέπει να αργήσει 😉

Πού βρήκα δουλειά; Πιείτε μια μπύρα στην υγειά σας και δεν έχει τόση σημασία.