Small world

Το πόσο μικρός είναι ο κόσμος φαντάζομαι όλοι το έχετε ακούσει και το έχετε ίσως βιώσει. Είναι όντως μικρός και πρέπει να ισχύει αυτό το περίφημο 6 degrees of separation. Όπως και να έχει ο κόσμος είναι σίγουρα μικρός και αυτό το διαπίστωσα το τελευταίο διάστημα….

Πριν ένα μήνα άδειασε μια θέση στο IT department της εταιρίας αφού μια συνάδελφος αποφάσισε να αλλάξει ρότα στη ζωή της και πλέον είχαμε μείνει λίγοι στο τμήμα, εγώ με 12 μήνες μόνο στην εταιρία είχα γίνει ένας από τους ‘παλιούς’ και πλέον η δουλειά ήταν τόση πολύ πολύ που χρειαζόμασταν επειγόντως άτομα! Ήξερα από τη παλιά εταιρία που δούλευα οτι υπήρχε ενδιαφέρον από ένα συνάδελφο για εργασία στο εξωτερικό και έψαχνε Ιρλανδία κατά βάση. “Και γιατί δεν ψάχνεις Αγγλία; Ψάχνουμε έναν IT Business Analyst στην εταιρία και μπορεί να είσαι εσύ αυτός” του είπα σε μια από τις συζητήσεις μας. Μου έστειλε λοιπόν -ο Νίκος- το CV του με σκοπό μόλις γυρίσει από διακοπές ο line manager μου να του το δώσω. Και πριν προλάβω να του το δώσω, με παίρνει τηλέφωνο ο Νίκος από Ελλάδα και μου λέει το απίστευτο: Η Debbie -recruiter- που είχε βρει εμένα πριν 12 μήνες, τον πήρε τηλέφωνο (!!!) και του είπε για μια θέση σε μια φαρμακευτική στο Surrey. Μάλιστα λέει ‘δουλεύει εκεί και ο ‘Dimitris’ που βλέπω δουλεύατε και μαζί στην Ελλάδα’…..WHAT THE F$@K???

Να μην τα πολυλογώ, δεν χρειάστηκε να δώσω κανένα βιογραφικό εγώ, ο Νίκος ακολούθησε τον γνωστό δρόμο των πολλών interviews, φυσικά εγώ έκανα όσο μπορούσα το απαραίτητο promotion στον manager μου. Και η κατάληξη; Ο Νίκος από τη προηγούμενη Πέμπτη ξεκίνησε τη probation period του για permanent μέλος της εταιρίας και τον φιλοξενώ μέχρι να βρει μια μονιμότερη στέγη. Είναι απίστευτο που ήμαστε συνάδελφοι για 3 χρόνια στην Ελλάδα και πάλι από καθαρή τύχη θα είμαστε συνάδελφοι στην Αγγλία. Δηλαδή πόσο πιό σύμπτωση; Το κακό είναι -και το πήρα χαμπάρι αργά- οτι αν όντως τελικά έδινα εγώ το CV του στο HR μας, δηλαδή τον πρότεινα εγώ για τη δουλειά τότε υπάρχει ένα policy της εταιρίας όπου δικαιούμαι £1000. Γαμώτο!

Είναι πολύ περίεργο συναίσθημα αλλά πλέον από εκεί που ήρθα πέρυσι και δεν ήξερα κανέναν τώρα υπάρχει ένα γνώριμο πρόσωπο στη δουλειά και βλέπω οτι σιγά-σιγά μαζευόμαστε. Πάρα πολλοί φίλοι και γνωστοί έχουν φύγει για άλλη γη άλλα μέρη και είμαι σίγουρος πως όλοι σας έχετε τουλάχιστον 2-3 γνωστούς που είτε έχουν φύγει είτε το σκέφτονται. Η σύγχρονη μετανάστευση μπορεί να μην έχει τα χαρακτηριστικά του ’50 αλλά τείνει να πάρει τις ίδιες τρομακτικές διαστάσεις. Φυσικά για τα ΜΜΕ της χώρας δεν είναι τόσο σημαντικό θέμα. Εννοείται. Πάντως στο νέο συνάδελφο βλέπω το πως ήμουν εγώ πέρυσι τέτοια εποχή, τα αλλεπάλληλα πολιτισμικά σοκ, οι νέες εικόνες και εντυπώσεις, τα καινούργια πλάνα και όνειρα που ανοίγονται μπροστά σου όταν κάνεις τέτοια αλλαγή στην ζωή σου. Αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να με καταλάβεις φίλε αναγνώστη.

Έχετε να μοιραστείτε εσείς ιστορίες που να αποδεικνύουν πόσο μικρός είναι ο κόσμος;