Οργανωνόμαστε

Ήθελα όπως οι αναγνώστες του blog γνωρίζετε, να οργανώσω κάτι για τους Έλληνες που σκέφτονται να γίνουν ή είναι ήδη μετανάστες στην Αγγλία. Και μάλλον η ευκαιρία αυτή θα μου δωθεί μέσω του Sharehoods. Ενα online portal για communities μεταναστών από όλο το κόσμο και potentially για όλο το κόσμο. Μια πλατφόρμα επικοινωνίας των μεταναστών για την αλληλοβοήθεια, την οργάνωση μας, την επικοινωνία και την κάλυψη αναγκών ή ακόμα και για τον πόνο μας μερικές φορές!

Η  επικοινωνία έγινε αρκετό καιρό πριν αλλά μόλις τη προηγούμενη Παρασκευή μπόρεσα να ξεκλέψω λίγο χρόνο και να βρω ευκαιρία να συναντηθώ με τα παιδιά στα γραφεία τους στο City. Τρένο από Weybridge μετά τη δουλειά, Waterloo station μισή ώρα νωρίτερα και ευτυχώς με καλή παρέα έναν συνάδελφο φλεγματικό Άγγλο στο τρένο και μετά μπυρίτσα σε μια υπόγεια μπυραρία στο σταθμό μέχρι να περάσει η ώρα για το ραντεβού στις 18:15. City Line μέχρι Bank και αλλαγή Central Line μέχρι το Chancery Lane όπου στα 200μ ήταν τα γραφεία των παιδιών σε μια ιδανική πραγματικά τοποθεσία και έναν υπέροχο χώρο που έσταζε από τα πατώματα νεανική επιχειρηματικότητα. Μου άρεσε πολύ ο χώρος, η ιδέα και οι φιλοδοξίες και το στυλ του Cristoffer και της Josephine από την αρχή με κέρδισαν. Με liaison τον Κυριάκο συζητήσαμε και είναι πλέον αρκετά πιθανό το FromGR2UK να σπάσει σε δύο κομμάτια, ένα μέσω του blog εδώ που διαβάζετe και ένα με πιο impersonal αλλά up-to-the-point άρθρα στο Sharehoods.

Ελπίζω να προχωρήσει καλά το κομμάτι αυτό, να έχω χρόνο να ασχολούμαι εντατικά και πιστεύω οτι μπορεί να έχει ανταπόκριση από πολύ κόσμο αφού μπορεί να ενώσει τους Έλληνες μετανάστες στην Αγγλία (εγώ για αυτό θα γράφω) και να προσφέρει σημαντική βοήθεια και συμβουλές σε πολύ κόσμο που σκέφτεται την μετανάστευση γενικώς (ή την μετακίνηση αν σας αρέσει αυτός ο όρος καλύτερα). Οργανωνόμαστε λοιπόν! (παρατηρώ οτι μου είναι πιό εύκολο ορισμένες φορές να γράφω στα Αγγλικά πάρα στα Ελληνικά. Λόγω συνήθειας ή έχω επηρεαστεί από τον super Αγγλομαθή κουμπάρο μου;)

Άσχετο αλλά πρέπει να γραφτεί: Χτες το βράδυ έγινε και το σουρεαλιστικό σκηνικό που με έκανε να πεταχτώ σαν γάτα στο ταβάνι: 3.30 τα χαράματα στο κρεβάτι όλοι οικογενειακώς αφού ο μικρός μας έρχεται κάθε βράδυ και μας ροχαλίζει, και ξαφνικά χτυπάει το θυροτηλέφωνο αλλά όχι με εκείνο το διακριτικό τρόπο του νανοδευτερολέπτου που ο άλλος νιώθει οτι είναι άγρια χαράματα και αισθάνεται άσχημα αλλά για περίπου 5-6 δευτερόλεπτα που πετάχτηκα πάνω και λέω τώρα ή φάρσα είναι ή κάποιος πέθανε.

Πετάγομαι λοιπόν πάνω και τρέχω να απαντήσω και τελικά ήταν ο γέρος που μένει από κάτω μας και με ένα φυσικότατο Βρετανικό τρόπο μου ανακοινώνει οτι θα πάει διακοπές (!) και οτι κλειδώθηκε έξω (!!). Φυσικά μου ήρθε να τον βρίσω και να τον ρωτήσω γιατί δεν χτύπησε κανέναν άλλο πρώτα αλλά η πρώτη του επιλογή ήταν η μοναδική οικογένεια στο κτίριο με μικρό παιδί αλλά είχα τόσα νεύρα και τόση νύστα που απλώς κατέβηκα ξυπόλητος, αναμαλιασμένος και με τις πυζάμες (ή μπιτζάμες όπως το ξέρω εγώ)  κάτω και του άνοιξα. Αυτός συνέχιζε να μου λέει για τις διακοπές του αλλά εγώ του έριξα ένα βλέμμα ελληνικότατο στυλ ‘βρε δεν @@ιεσαι‘ και έφυγα να συνεχίσω τον ύπνο μου. Περίεργες, σουρεαλιστικές καταστάσεις που ώρες-ώρες νιώθω οτι μόνο σε μένα συμβαίνουν.